De busrit vanuit San Pedro de Atacama was een dagbus. Helaas geen nachtbus, maar omdat we een grens (Chili-Argentinië) overgingen, moesten we echt overdags passeren – wanneer het grenskantoor open is en stempel kan zetten. De bus had vertraging voor we weg konden, maar de grenscontrole ging weer sneller dan verwacht. I.p.v. de voorspelde twee uur, stonden we na 20 minuten met z’n allen aan de andere kant van de grens!

Uiteindelijk stonden we alsnog pas rond half tien ’s avonds op een busstation in Salta. We hadden al een hostel geboekt (Loki), waar we in La Paz ook hadden gezeten. We hadden er geen rekening mee gehouden dat het zo’n 30 km buiten het centrum lag! Er was wel een busverbinding, maar omdat t gedoe was, besloten we toch maar een dure taxi te nemen.

Bij aankomst was er nog avondeten apart gehouden, maar we hadden eigenlijk geen honger. Gelukkig maar, want er waren 3 hongerige mensen die graag onze maaltijden wilden hebben! Als we na het inchecken terug waren in de bar, zou de “Einde-van-de-wereld-quiz” beginnen. Tuurlijk deden wij mee als “Team Holland” (Harrie wilde graag meedoen als “Team Canada”, lekker tegendraads, maar dat mocht niet van de quiz-master).

De volgende middag was er vanuit het hostel een citytrip Salta georganiseerd. Wij mee, konden we in ieder geval pinnen en buskaartjes regelen. Het was een chaotische gids (eerste keer dat ik zo’n grote groep heb: wel 7 mensen!) maar het was wel gezellig. Op de terugweg moest hij langs een supermarkt, en om de een of andere reden kun je reizigers veel meer bereid (ja graag!) vinden om mee te gaan dan een willekeurig gezinslid thuis (moet dat?)! Iedereen was dolblij in een fatsoenlijke winkel te zijn, en hij was groot! Ook wij hebben het een en ander (veel te veel) ingeslagen, maar de belangrijkste aanwinst: een grote reep Milka Chocoswing!

Te laat kwamen we terug voor het eten, maar ze hadden op ons gewacht. Om klokslag 21:00u hebben we getoost, want in Argentinië was dat het exacte moment dat de wereld volgens de Maya’s zou vergaan. Die avond was er dus een groots feest, met nogmaals een “apocalypse” quiz. Helaas met andere vragen, anders hadden we misschien kunnen nog een kans gemaakt..

Zaterdagochtend konden we rustig aan doen, want tegen elven gingen we richting de “bushalte”. Dit is niets meer dan een willekeurige plek in de berm, vanwaar je de bus staande houdt door te zwaaien. Hij kan dus ook gerust 15 meter verder nog een keer stoppen voor de volgende passagier. Helaas geldt dit in het centrum niet meer, dus moesten we nog een stuk extra lopen naar het busstation. Uiteraard vertrok de bus niet op tijd en had de bus geen platform toegewezen (ergens tussen 3 en 23), zodat we regelmatig heen en weer liepen langs alle platformen om te informeren naar onze bus.

Zo eind van de middag kwamen we aan in Cafayate. We hadden twee hostelnamen opgeschreven waar we 4 andere reizigers uit het Loki hostel zouden zien. We hadden geen adressen, maar er waren ook geen taxichauffeurs bij het station. Dit zegt genoeg over de grootte van het dorpje! Gelukkig stuurde een man ons de goede richting op.

De volgende dag gingen we met z’n allen wijnproeven! Een van de vier had geïnformeerd waar we heen moesten, en die plek gaven we door aan de taxi chauffeurs. We kwamen bij een huisje waar ze vooral veel schilderijen wilden verkopen. De beste man daar had ook wel wijn. Hij kwam terug met een fles rode en witte wijn – aangebroken flessen! Beetje vreemde manier, maar we kregen hem niet overtuigd dat we een eigen, nieuwe fles wilden hebben, dus besloten het maar te doen zoals hij het wou – eerst de open flessen leegmaken.

Met de taxi lieten we ons aan de rand van het dorpje afzetten, want daar zat een serieus wijnhuis. Na wat geruzie met de taxi’s (ze wilden meer geld dan afgesproken, anders gingen ze naar de politie) liepen we het wijnhuis binnen. Hier konden we voor €1,50 wijnen proeven met wat blokjes kaas. De anderhalve euro “proef-geld” kreeg je vervolgens terug in de vorm van korting als je besloot een fles te kopen.

We zijn in het centrum wat gaan lunchen, en gingen daarna door naar weer de volgende wijnlocatie. Hier kregen we echt heel weinig te proeven (1 rood, 1 wit), maar het was wel gratis. Op het terrein (met uitzicht op de wijngaard in de zon) hebben we een uurtje gerelaxt. Er waren twee taxi’s besteld om weer naar een andere mooie plek buiten de stad te gaan, maar die kwamen uiteindelijk niet omdat ze geen benzine hadden… Vreemd, maar wij wilden weer naar het centrum of het hostel, dus liepen we terug. Onderweg kwamen we een andere taxi tegen die ons er wel heen wilde brengen – maar vertelde ná de prijsonderhandelingen pas dat het gesloten was op zondag!

Met z’n allen zijn we toen naar “Nanni’s” geweest, een bodega (wijnhuis) met zeer goede wijnen! Harrie en ik gingen proeven, maar de andere vier kochten gelijk wat flessen wijn en gingen in de tuin zitten, omdat zij daar een dag eerder al hadden geproefd. Daarna hebben wijzelf ook maar twee flessen wijn gekocht en gingen bij de anderen zitten.

Om de wijndag goed af te sluiten, gingen we naar een restaurantje waar ze heerlijke Argentijnse steak zouden moeten hebben. Bij binnenkomst hadden we zo onze twijfels – het was leeg, de barman kladde zelf een menu op een papiertje (zonder prijzen), en de kok zag er wel erg nonchalant uit. Uiteindelijk kregen we een bakje chips, omdat / terwijl we om patat hadden gevraagd. Tegen onze verwachtingen in kregen we een heerlijk menu geserveerd! We kregen (heerlijke vergebakken) broodjes vooraf en een wrap-amuse hapje, voordat we een heerlijke malse steak geserveerd kregen met een korstje van quinoa.

Dit was de laatste avond met onze Amerikaanse en Canadese vrienden, want ze gingen weer terug naar Salta om daar kerst te vieren. Wij hadden besloten om de komende dagen in het kleine wijndorpje door te brengen..