Maandag, ’s ochtends vroeg liepen we weer naar de afgesproken plek om de bus te nemen naar Mount Cook. In ons andere hostel hadden we een nieuwe Stray-passagier opgepikt, die we vertelden over de fijne grote bus. Hij had namelijk alleen in een kleine bus gezeten met Stray. Tot onze verbazing stond er dit keer voor ons een kleine bus klaar! We hadden inmiddels nog maar een klein groepje reizigers over, dus echt nodig was zo’n grote touringcar ook niet.. grote bagage kon in de aanhangwagen, en “off we go”.

Na een paar korte stops om van het uitzicht te genieten, kwamen we vroeg in de middag al in Mount Cook aan. Hier was verder niks, behalve het uitzicht op de witte bergen. We hadden een heerlijk uitzicht, maar al gauw begon het te regenen, en tijdens de lunch begon het te sneeuwen! Leuk voor binnen, maar veel trek in een wandeling kregen we er niet van. We besloten massaal om binnen een film te gaan kijken!

Eind van de middag werd het prachtig en besloten we even naar buiten te gaan. Mooi uitzicht op de berg!

De volgende ochtend gingen we op weg naar Rangitata. Onderweg stopten we ergens wat deed denken aan een kinderboerderij! Er was een man met schapen, een gewone koe en een schotse hooglander, wat jonge lammetjes en een varken. De jonge lammetjes waren natuurlijk ideaal knuffel- (en foto-) materiaal! Het varken kon trucjes, maar had er niet heel veel zin in, en de hooglander kon “uitgelaten” worden.

We sliepen in Rangitata Rafts, niet in het dorp zelf; maar we hadden een mooie lodge, in the middle of nowhere, alleen voor onze groep! Het was schitterend weer! We hadden de neiging om lui niks te gaan doen, maar besloten toch om een klein stukje te lopen. De omgeving bestond uit veel groen; weilanden met schapen en herten.

Voor vanavond was er weer een gemeenschappelijke maaltijd geregeld door onze chauffeur Rob; dit was namelijk zijn laatste avond met ons. Dit keer was het rijst met kip-curry. Voordat we gingen eten moest er nog een winnaar besloten worden uit de bus-quiz van die middag. Wij zaten natuurlijk in een van de twee groepen waar m.b.v. vragen geen winnaar uit gehaald kon worden. Daarop werd besloten een praktisch spel de winst te laten beslissen. De groepen kregen een afgebroken stuk peddel tussen de benen, die ze in een beker moesten steken die een teamgenoot tussen de benen had. Erg banaal, maar wij wonnen wel! Prijs: we hoefden vanavond niet af te wassen…

Na de maaltijd en voor de film hadden we natuurlijk met de “oude” groep een kaartje geschreven voor onze trouwe chauffeur. Dit kon hij wel waarderen. De avond werd afgesloten met chocoladetaart en een film.

Het laatste stuk voordat onze chauffeur zich liet vervangen, was tot aan Christchurch. Als afsluiter werd er geraden hoe oud onze chauffeur was. Ik zat er erg dicht bij, maar Harrie het dichtst van de bus. Als prijs zou hij een biertje krijgen in Auckland! Vanwege de aardbeving enkele jaren terug, wordt er niet meer door het centrum gereden – maar worden liefhebbers gedropt bij het vliegveld. Daar nam Rob het vliegtuig naar Auckland, om op tijd bij de Stray bedrijfsborrel te kunnen zijn. “Swede” was zijn vervanger, en moest de tour voor hem afronden omdat hij er niet lang genoeg werkt om iets te kunnen “willen”.

Het volgende deel van de tocht was naar Kaikoura. Onze nieuwe chauffeur zat niet helemaal lekker in zijn vel, want hij begon gelijk tegen ons te mopperen over de overdracht van Rob. Niet ons probleem! De Stray lokatie is naar horen-zeggen niet zo tof, dus besloten we met de meerderheid om daar niet te overnachten. We gingen naar de “Fish Tank Lodge”, een mooi hostel in het centrum. We hebben wat gerelaxt en zijn toen naar een cafétje gegaan met gratis wifi. Gratis was relatief: als je iets dronk, kreeg je een bonnetje voor 20mb. Voor de digibeten: dat is heel weinig. Ondertussen bedachten we wat we konden eten.. Soep? Pasta? Opeens had ik enorme zin om een zelfgemaakte pizza te eten! Er waren meer liefhebbers, en uiteindelijk aten we (op één iemand na, die ons negeerde op straat) met alle Stray-reizigers uit de bus.

De boodschappen werden gedaan, en na wat relaxen werden de voorbereidingen getroffen! Er werd groente gesneden, kaas geraspt en natuurlijk deeg gekneed. De eerste pizza ging erin, de tweede er vlak na, en uiteindelijk nog een derde.. Oefening baart kunst – en dus was de derde nóg lekkerder dan de eerste twee. Het was toch echt net iets teveel, en kwam bijna niet op. Succesverhaal dus!