Het busje was iets te laat met ophalen, maar hij kwam in ieder geval. Voordat we instapten, werd ons verteld dat er nog gestopt zou worden onderweg om te lunchen. De chauffeur besloot echter om wegens tijdsgebrek maar in 1x door te rijden naar Angra dos Reis. Daar werden we bij de boot afgezet waar we met haast op moesten! Anderen in het busje was beloofd dat er ook nog tijd was om te pinnen, en dus moest de hele boot op hun wachten. Zo simpel werkt het..

Een uurtje later waren we dan aanbeland op “Ilha Grande”, wat “groot eiland” betekent. De regen was inmiddels opgehouden, dus konden we rustig op zoek naar ons hostel. Eenmaal ingecheckt zagen we dat onze “3-bed privé kamer” uit een stapelbed en een los bed met ingezakt matras (met matras voor maximaal 65kg) bestond. De privé badkamer zag er dan wel weer fatsoenlijk uit! Zo is het overal maar afwachten wat je krijgt..

Het dorpje zelf is niet zo groot. Het bestaat uit veel hostels, veel bar/restaurantjes, veel reisbureaus (die je toers in / om het eiland willen aansmeren), en een paar winkels voor levensmiddelen, souvenirs of kleding. Geen banken en pinautomaten dus, maar dat hadden we al gelezen en waren hier dus op voorbereid. De hostels vragen daarom om vooraf te betalen; als we met creditcard wilden betalen kostte dat 9% extra! De restaurantjes vragen echter weer helemaal niks extra’s om met creditcard te betalen.

We hadden na onze overgeslagen lunch om half 5 wel trek en gingen met twee meiden naar een strandtentje. Met de stoeltjes in het strand bestelden we hier wat te eten met uitzicht op zee! Later liepen we nog even het dorpje in om het te verkennen. De straten zijn onverhard, op één of twee straten na. Auto’s zijn niet welkom op het eiland en het dorpje is ook niet zo groot. Bovendien komen alle goederen per boot, dus aan een kruiwagen heb je genoeg!

Zondagochtend werd een relaxt dagje voor ons. Uitslapen en vervolgens lekker op het strand liggen. Wel moesten we ons telkens een paar meter terugtrekken; het werd vloed. Na een aantal keer natte voeten te hebben gekregen, besloten we een dijk te bouwen. Dat werkt in Nederland, dus ook in Brazilië op een eiland!

Maandag gingen we een wandelingetje maken naar de andere kant van het eiland. Daar zou het mooi zijn en moest er een taxi-boot zijn om je terug te brengen. Het was een wandeling van 8,5 km, dus we trokken toch maar onze wandelschoenen aan ipv onze slippertjes. Het was wel een mooie wandeling met veel groen, maar ging wel over een berg van een paar honderd meter. We hadden wat water, fruit en koekjes gekocht. Dat was maar goed ook, want aan de andere kant was er haast niks te beleven! Het strand was inderdaad wel mooi, en er zat een leuk meertje bij – maar er was maar één mannetje met koopwaar! Dat bestond uit flesjes drinken en wat nootjes.

Er was echter geen taxi-boot te bekennen, dus bedachten we dat we de terugweg dan ook zouden moeten lopen! Dat was een tegenvaller.. Het drinken was gelukkig gekoeld, dus we besloten een flesje cola en een flesje water mee te nemen voor de terugweg. We hebben deze reis inmiddels al heel wat wandelingen gehad, dus het was wel te doen.

Weer de heuvel over, kwamen we ruim twee uur later weer in het dorpje aan. Daar besloten we gelijk in een restaurant te gaan zitten. Om half zes bestelden we een pizza. “Nee, dat kan nog niet.” Oke, doen dan maar een lasagna.. “Nee, ook dat kan nog niet – pas na zes uur.” We besloten eerst een schaaltje friet te bestellen om de ergste honger te stillen, om dan om zes uur alsnog een pizza te bestellen.

Toen de pizza eindelijk op tafel kwam, was ie wel heel vers; zo vers dat het nog leefde! Na een derde al opgegeten te hebben, zagen we op Harrie’s bord een made uit de pizza komen. Misschien zit ie wel vol met eiwitten en proteïnes, maar onze eetlust was op slag verdwenen! Ze hadden dit niet vaak meegemaakt waarschijnlijk, want ze wisten niet wat ze moesten doen. De pizza werd weggehaald, de chef (die geen engels kon) verscheen nog aan tafel, en uiteindelijk verdween de pizza ook van de rekening. Kan gebeuren, en ze hadden t netjes opgelost in ieder geval – met heel veel excuses.

Die avond hadden we nog lekker aan het strand gezeten, en ook de volgende ochtend zochten we weer een plekje op aan de boulevard. We hadden drie dagen schitterend weer gehad! Maar aan alles komt een einde. Onderweg met de boot naar het vasteland begon het namelijk weer te regenen, en was in Angra dos Reis een lekkend afdakje waaronder we konden wachten op een mini-busje naar Paraty.