Met de Premier bus kwamen we rond half 6 ’s avonds aan in Airlee Beach. Na wat onnozel ronddwalen pakten we de tablet en vonden binnen no time ons hostel m.b.v. google maps. Toch handig, zo’n SIM-kaartje met internet! Na het inchecken gingen we naar een kamer waar 2 jongens aan hun zooi te zien permanent moesten wonen! En een daarvan vond een extra bed wel handig; mijn deken werd als soort gordijn gebruikt, en er lag overal zand op mijn lakens! Gelukkig werd dat door t personeel gelijk opgelost en konden we op zoek naar eten.

We moesten ons eerst nog melden bij het kantoortje van de boot. Hier moesten we alleen wat gegevens controleren die we eerder al in Darwin hadden doorgegeven. Omdat we inmiddels wel honger hadden, wilden we niet zelf gaan koken. Tijdens onze zoektocht naar een restaurantje kwamen we ook langs een Domino’s pizza. We keken elkaar even aan en besloten daar een pizza te bestellen. Heerlijk! En ze hadden een “backpacker-aanbieding”, dus nog betaalbaar ook.

Woensdagochtend hebben we uitgecheckt en zijn we naar de plek gegaan die ons een dag eerder was verteld. Om 10 over 12 (verzamelen tussen 12 en half 1) waren wij de laatsten en konden we gelijk weg. Aan boord kregen we gelijk wat uitleg, leefregels en instructie voor tijdens het zeilen. Want we sliepen nu 2 nachten aan boord van de Broomstick, een wedstrijdzeilboot! Het was echter nog de vraag of we zouden gaan zeilen, want de weersvoorspellingen waren, net als eerder in Cairns, supermooi – maar niet veel wind en dus geen zeilweer!

Diezelfde middag zijn we ergens voor anker gaan liggen om te snorkelen. We kregen allemaal een wetsuit – gratis, maar verplicht. Dat had iets te maken met de (pijlstaart)roggen in het water; maar die kunnen best door zo’n pakkie heen steken lijkt me! Gelukkig is het met zo’n pak wel wat warmer, dus hadden we daar natuurlijk geen problemen mee. Helaas kregen we geen flippers. Nog een verschil was dat we niet van de boot direct in het water mochten; we werden met een klein rubber motorbootje een stukje van de boot gebracht om van daar in het water te springen. Koud! Zelfs met een wetsuit aan.

Het uitzicht was tegenvallend na onze eerdere snorkel-avonturen, want het water was erg troebel. Heel lang hoefden we wat ons betreft niet in het water te blijven, dus gaven we een signaal en werden weer opgehaald. Bij het “in het bootje hijsen” trok Joel (1 van de 3 crew-leden) je de boot in. Dit ging eerder altijd probleemloos, maar op de een of andere manier viel hij nu twee keer in het water!

Eind van de middag genoten we van een zonsondergang voordat we ons diner voorgezet kregen. ’s Avonds hebben we wat gekletst en gefeest voordat we gingen slapen in ons krappe  tweepersoons bedje, waar de mensen (schuin) boven ons sliepen. Een synoniem voor krap is.. gezellig?

De volgende ochtend moesten we al weer op tijd op, want we mochten een ochtend(snorkel)duik maken. We kregen eerst wel een uitgebreid ontbijt met cornflakes, melk, vers gebakken wit/bruin brood, versgesneden fruit en natuurlijk koffie en thee. En dat op een zeilboot met een ochtendzonnetje erbij! Dan heb je wel door dat je het goed hebt..

Eind van de ochtend kwamen we daar, waar we deze zeiltrip voor doen: Whitehaven beach – de Whitsundays. Dit is een schitterend eiland met de mooiste stranden ter wereld. Het zand is erg bijzonder; het is zo wit dat het niet heet word, maar ook zo goed dat ze voor het polijsten van de lenzen van de Hubble telescoop willen (en mogen) gebruiken. Als je het eiland afgaat moet je zoveel mogelijk zand van je lichaam, tas en handdoek afhalen als menselijk mogelijk. Er was zelfs een zandpatrouilleboot! Het verdwenen zand word namelijk niet meer opnieuw aangemaakt, en ze willen het strand zo lang mogelijk behouden.

Weer terug aan boord werd ons tijdens de lunch verteld dat de wind versterkte en dat we gingen (proberen te) zeilen! Harrie hielp ook mee met de zeilen hijsen! Het varen ging niet heel hard, maar we kregen zo toch een beetje de zeil-ervaring mee.

Na het zeilen kregen we luxe snacks (nacho’s met tortilla-saus en kaas uit de oven). Het was eind van de middag toen de kapitein opeens begon te fluiten en te zwaaien. We hadden geen idee naar wie, totdat we opeens een arend naar ons toe zagen vliegen! Zij kreeg ook een snack, een stukje vlees, toegegooid, die ze uit de lucht oppikte om naar haar nest te brengen. Na een tijdje kwam ze weer terug, deed ze nog een keer het trucje en verdween weer. En nog een keer. Supermooi om mee te maken!

Na het weer uitgebreide eten (met vlees van de BBQ) werd er natuurlijk weer gefeest en gekletst, met nog meer drankspelletjes dan de avond ervoor.

De laatste ochtend aan boord mochten we (zonder wetsuits) het water in, maar daar was niet veel belangstelling meer voor. Na het spullen pakken gingen we nog genieten van het zonnetje aan dek terwijl de crew hun officiële shirts weer aantrokken.

Rond 10 uur waren we weer terug bij het hostel. Daar konden we nog niet inchecken, maar konden we wel onze spullen achterlaten terwijl we even genoten van de (kunstmatige) lagune. ’s Middags gingen we onze kamer bekijken; we hadden namelijk een upgrade naar een tweepersoonskamer gedaan. Eerst maar even fatsoenlijk douchen, want op de boot kon je alleen het zout een beetje afspoelen! In de avond was er een feestje voor alle mensen van de boot, maar we waren moe en zaten wel lekker waar we zaten.

Dinsdagochtend zijn we wel weer op tijd opgestaan om nog even sportief een stukje te gaan rennen. Daarna nog gedoucht, ontbeten en uitgecheckt. Dat uitchecken moet praktisch overal in Australië al om 10 uur ’s ochtends! Ongeveer de rest van de dag hebben we in de lounge gezeten om te internetten. Harrie kon zo even wat werken, en Pleunie kon lekker spelletjes spelen en wat verhalen typen / plaatsen.

Om kwart over vier hijsten we alles weer op en gingen richting de bus. Omdat we de bus van half 6 in de avond hadden, wilden we nog wel even iets warms eten van tevoren. De Domino’s was vóór de zeiltrip zo goed bevallen, dat we er nog maar een keer hebben gegeten!