In Taupo waren we van plan om ’s ochtends voor vertrek nog hard te lopen. Dankzij de gezellige avond lukte het ons niet om op tijd op te staan, dus hebben we lekker uitgeslapen. De bus vertrok namelijk pas laat (rond half 10) omdat de “Alpine Tongoriro Crossing” niet door ging vanwege het slechte weer. Dit was een ééndaagse wandeling die we graag hadden willen lopen, maar met windstoten van ca. 150 km/u vonden ze dat onverstandig.
Als alternatief hadden we eind van de ochtend een wandelingetje van een uur door mooi stukje natuur. Bij de waterval bleven we even geschokt staan: kinderen leren hier eerder abseilen dan lezen!

Die avond zouden we slapen in Park Lodge, dat ligt in een dorpje genaamd National Park. Het was een heel mooi hostel, waar we voor hetzelfde geld een eigen kamer konden krijgen; dat laten we ons geen twee keer zeggen! Met een eigen koelkast, koffie, thee, chocomel, handdoeken en een privé badkamer hadden we echt goed waar voor ons geld! Buiten stond een gezamenlijke jacuzzi, die gelijk door een aantal medereizigers werd gebruikt. We hebben een rondje buiten gelopen, waar niks te beleven was in het grijze, saaie dorpje zelf. Na het avondeten gingen we met een fles wijn naar een van de kamers. Daar werd al snel “I have never ever..” gespeeld, een drankspelletje waarbij je een slok alcohol moet nemen als je het genoemde wél ooit hebt gedaan. Later op de avond veranderde het spelletje in “truth or dare”, waarbij je kon kiezen voor truth (de waarheid) of dare (een actie uitvoeren). Al heel snel moest iemand “streaken”, naakt de gang op en neer lopen. Dit was voor ons het moment waarop we besloten om naar onze eigen kamer terug te keren…

Vandaag was het ons wel gelukt om vroeg op te staan en hard te lopen. Het was behoorlijk koud in een kort sportbroekje, maar bij terugkomst wachtte een warme douche.
Vandaag hoefden we ook niet zo ver met de bus, want we kwamen rond de middag al aan op de Blue Duck Farm / Lodge, in Whakahoro (fock-a-hoor-o). Boeren krijgen in Nieuw-Zeeland geen subsidies, dus proberen ze met toerisme bij te verdienen. Er waren mogelijkheden tot paardrijden, jagen (op geiten), maar er was ook een mooie gratis wandeling – en daar hebben wij voor gekozen. Omdat het een immens groot terrein is, willen ze graag dat je je “in-” en “uitcheckt” als je de hort op gaat. Dan hebben ze een idee waar ze je kunnen gaan zoeken als je met het donker nog niet terug bent…
We besloten de “moeilijke” wandeling te doen, en tot onze verbazing kwamen we daar Tina al gauw tegen. Dat is een oudere dame met lichte astma, die ons in de bus vertelde dat ze de makkelijke wandeling zou gaan doen. Zij bleek zich vergist te hebben, maar wij hebben haar er met plezier doorheen gesleept! Af en toe lag er een stuk touw, waarmee je omhoog kon klimmen om het pad te kunnen vervgen. We hebben hier zeker volop van genoten; i.p.v. de gebruikelijke 2 tot 3 uur, hebben we ruim 4 uur over de tocht gedaan. Bij terugkomst dus gelijk maar ons diner (tomatensoep) gemaakt. De vier jongens die waren gaan jagen hadden alle vier een geit geschoten, maar die was gelijk verbrand op de barbecue. Zonde!
Onze chauffeur (Rob) was inmiddels de hele middag al weg om zijn bus in Taupo om te ruilen. Er bleek namelijk iets aan te mankeren, maar ’s avonds rond middernacht was hij nog niet terug. Er werd ons al verteld dat we dus weer wat later konden opstaan dan gepland. Rob baalde enorm dat hij zijn hele dag heeft verpest, terwijl hij ook bij ons marshmellows had kunnen eten uit het kampvuur…

De laatste stop op het Noordereiland voordat we naar het Zuidereiland zouden gaan, was Wellington. Dit was echter wel een lange rit, dus hoopten we dat we ondanks het gedoe met de bus nog op tijd in Wellington zouden zijn, waar één van onze medepassagiers een sollicitatiegesprek had! Gelukkig net op tijd gered. Zonder hem gingen we naar het uitkijkpunt over de stad, waar we een mooi uitzicht hadden. Na een paar foto’s zijn we naar ons hotel gebracht om in te checken. We zaten nu in een partyhostel, waar niet veel over valt te zeggen. We gingen met een groepje wandelen, wat al snel uit elkaar viel. Jessica (meid uit Canada die de hele busreis hetzelfde programma had), Harrie en ik besloten daarop om samen ergens te gaan eten. In een luxe restaurantje zijn we terechtgekomen, waar Harrie en ik heerlijk eten kregen, maar Jessica niet zo.. Kippenpootjes die geen smaak hadden, en ook niet helemaal gaar leken. Ze gaf dit aan, waarop de chefkok naar haar toekwam om te vragen hoe en wat. Ik snap nog niet helemaal waarom hij mij de hele tijd aan bleef kijken tijdens het gesprek met Jessica!
Na een drankje bij een cafeetje en een kort bezoekje aan de supermarkt zijn we naar het hostel teruggekeerd. Daar zijn we dan de bar ingedoken, waar alle vrouwen gratis punch kregen tot 21.00u.