De bus van Valparaíso naar Santiago reed zowaar op tijd! Niet zo knap als er elke 5 à 10 minuten een bus vertrekt, maar toch. Aangekomen bij het busstation in de Chileense hoofdstad, namen we een metro en vanaf het station was het nog maar 5 minuten lopen. Binnen no-time waren we dus bij het hostel en gingen we (na de check-in) op zoek naar een lunch. We moesten wel voldoende eten, want het avondeten (ja, gratis, verzorgd door het hostel) werd pas om de Zuid-Amerikaanse etenstijd geserveerd: 21:00u. De maaltijden waren elke dag afwisselend pasta of rijst, met op de eerste avond een groentequiche bij de rijst. Op zich wel oke dus, maar wel vegetarisch.

Woensdagochtend gingen we na het ontbijt gelijk naar de Plaza voor weer een gratis wandeling door de stad. We hadden een gezellige lokale gids die ons interessante verhalen vertelde; we wisten niet dat Santiago toch nog zo interessant was! We gaan jullie niet vervelen met de hele geschiedenis, maar wel met één anekdote: over de vlag van Chili.
Er was discussie gaande om een nieuwe vlag te kiezen, maar dat duurde even. Intussen was er een “gewone” man die zelf een nieuwe vlag had gemaakt en hing een briefje op met daarop de tekst “koop hier de nieuwe officiële vlag, goedgekeurd door alle leden van het parlement”. Een verkoophit natuurlijk, waardoor alle parlementsleden er op een gegeven moment ook achter kwamen en met de man gingen praten. De man verklaarde de betekenis ervan; het rood symboliseert het bloed dat vergoten is voor het verkrijgen van de onafhankelijkheid, het wit staat voor de sneeuw / de Andes in het oosten, het blauw voor de hemel en de zee aan de westkant van Chili en als laatste de ster – die staat voor de eenheid van Chili. Stiekem vonden ze het wel een mooie vlag, en inmiddels waren er toch al zoveel vlaggen verkocht dat het ook wel makkelijk was om het zo maar te laten!

Donderdagochtend was er een wisseling van de wacht bij het presidentieel paleis. Dit gebeurt om de dag, maar aan de ceremonie was dat zeker niet te zien.. Wat een groot spectakel! Met paarden voorop, vervolgens een hele meute strak marcherende politiemannen met begeleidende muzikanten en als afsluiter weer een hele groep politie te paard! Na een poppenkast van zo’n drie kwartier, waren de wachten gewisseld en was de show voorbij.

Vervolgens gingen we naar het Pinochet / Human Rights museum, omdat we door de verhalen tijdens de toer toch wel geïntrigeerd waren door de Chileense geschiedenis. Heel bijzonder museum, en het was ook nog eens gratis! Eerst al in Nieuw-Zeeland en nu hier; is betalen voor musea dan erg Europees? Na deze heftige beelden en verhalen gingen we naar de andere kant van de stad om een hotdog bij “Dominó” te eten – op aanraden van een vriend in Nederland. Dit is blijkbaar echt een populaire toko, het was enorm druk! Gelukkig ook lekker, maar we zijn snel weggevlucht naar het hypermoderne winkelcentrum daar vlakbij. We hadden nog wel een beetje trek, dus liepen weer terug via Dominó waar we nu rustig aan een tafeltje konden zitten.

Ook “chorillana” eten was een “must-do”, dus daar hebben we de volgende dag mee geluncht. Dit is een groot bord met friet, Duitse bradwurst, een ander soort vlees, uien en daar bovenop een gebakken ei. Daarna zijn we een stukje gaan lopen naar Mercado Central, een grote vismarkt. Ook een ideale plek om te eten, maar niet na net zo’n groot bord chorillana weggekaand te hebben!

We liepen door een straat die vlakbij de plaza uitkwam. De plaza zag er heel anders uit dan ’s ochtends vroeg; er waren nu verschillende kraampjes met kunst, vrouwen die tarotkaarten legden, nep pony’s waar je tegen betaling mee op de foto kon, mensen die preekten en er was een heus schaak-toernooi gaande. Na ook nog de winkel- / hoofdstraat te hebben afgestruind, gingen we weer langzaam terug naar Bellavista waar we een “terromoto” (aardbeving; genoemd naar het effect als je daarna opstaat!) wilden drinken. Helaas hadden ze dat niet en besloten we een gewoon drankje te doen.

Zaterdag was het een bijzondere dag, want de rijders van de Dakar rally kwam aan in Santiago. Hier moesten we natuurlijk wel even heen, en al vóór 13:00u stonden we bij de rekken te wachten. Langzaamaan werd het steeds drukker om ons heen en konden we niet met de schaduw meelopen en stonden we uren in de zon. Tot 19:30u hebben we geklapt en gejuicht als rijders binnenkwamen en zo nu en dan wat leuke toeren uithaalden (zie video). Verbazingwekkend hoeveel Nederlandse vrachtwagens er dan voorbij komen rijden..! Helaas was het kamp verder afgesloten dus konden we niet met de rijders kletsen; we gingen (verbrand) weer terug richting het hostel waar we weer gebruik konden maken van het gratis avondmaal.

 

 

Zondag wilden we dan ook nog even naar de prijsuitreiking kijken, maar dat was een gekkenhuis! De wagens reden een paraderondje en werden gehuldigd. Gister was leuker! We besloten nogmaals om een terromoto te gaan zoeken en hebben die in de wijk “La Rioja” kunnen vinden. De aardbeving was een mix van witte wijn en fernet in een 0,5l glas, met daar een bolletje ananasijs in. Hij was nog niet eens zo slecht! Totdat het ijs begon te smelten; Harrie houdt wel van ananas en heeft het glas verder leeg gedronken. Het effect was misschien maar een 3,5 op de schaal van Richter, dus misschien de volgende keer een tsunami (dubbele terromoto) bestellen?!

Met deze alcohol achter de kiezen besloten we in het (veel te dure) Bellavista te gaan uiteten. In deze wijk hebben ze een leuke binnenplaats waar veel leuke restaurantjes zitten. We hebben eerst even overal op de kaart gekeken, en alle Dakar-mensen bekeken die hier uiteraard ook kwamen eten, en hebben een mooi plekje uitgezocht.

Gelukkig hadden we zondagavond net niet teveel geld uitgegeven, zodat we nog geld hadden voor de boodschappen maandag maar geen geld meer hoefden om te wisselen. Ideaal! Santiago was super, maar nu toch echt tijd om weer terug te gaan naar Argentinië.