Vanuit Cafayate was de volgende bestemming eigenlijk Cordoba. Hier wilden we graag heen voor Oud en Nieuw. Vanuit Cafayate hebben ze echter maar 2 bussen: één naar Salta en één naar San Miguel de Tucumán. Aangezien we al uit Salta kwamen, besloten we maar naar Tucumán (zoals San Miguel de Tucumán in de volksmond wordt genoemd) te reizen. Dit zou ongeveer 5 uur bussen zijn. We besloten de dag na kerst (al kennen ze hier geen 2e kerstdag, dus eigenlijk de 2e dag na kerst) te vertrekken en 2 nachten in Tucumán te blijven.

Aangekomen in Tucumán, besloten we naar het hostel te lopen. De beschrijving van het hostel zei namelijk dat het slechts enkele blokken van het busstation verwijderd was. Na een paar keer vragen, waarbij iedereen dezelfde kant op wees (meestal wel een betrouwbare maatstaaf) begonnen we met lopen. Al snel kwamen we langs wat eettentjes en besloten we eerst maar even een hapje te gaan eten. Na de hamburger gingen we vervolgens weer op weg. Een half uur later waren we nog nergens en we hadden geen idee of we goed gingen, dus stopen we maar even om op de kaart te kijken. Een vriendelijke man vroeg of we het konden vinden en wees ons nogmaals de weg, met de mededeling dat het nog slechts enkele blokken was..! Enkele blokken later vonden we inderdaad de straat van het hostel, maar moesten we nog helemaal de straat aflopen! Uiteindelijk dus ruim 45 minuten onderweg geweest; voor de terugweg nemen we mooi een taxi!

Tucumán is voor toeristen voornamelijk de plek voor het doen van uitdagende activiteiten, zoals raften, paragliden, etc. Hier kwamen we niet echt voor, dus wij hebben het gehouden bij wat shoppen en mooie gebouwen bekijken. Tucumán blijkt uiteindelijk een veel mooiere en rijkere historie te hebben dan het alom geprezen Salta waar de massa heen gaat. Maar ook in Tucumán ben je daar na twee dagen ronddolen wel klaar mee. De zaterdag dat we de (nacht)bus zouden nemen naar Cordoba, hebben we dan ook voornamelijk in het hostel zitten internetten, lezen en praten.

Een half uurtje onderweg in de bus waren we net een beetje ingedommeld toen er ineens hard geremd werd, gevolgd door een doffe klap. Nog iets verder stond ook de bus stil en al snel zagen we dat we een motorrijder hadden geraakt. Iedereen in de bus wilde daar niks van missen, maar wij besloten gewoon proberen verder te slapen. Na weer een tijdje werd Pleunie echter wakker en was bijna heel de bus leeg en ving ze nog net (in het Spaans) op dat er een andere bus was om ons weg te brengen! Geen slaap meer en snel alle bagage over, want hij zou al bijna wegrijden. Terwijl Harrie de handbagage in de bus bracht, ging Pleunie de grote backpacks nog halen. Juist op dat moment vond de chauffeur het een mooi moment om te vertrekken! Pleunie dus als een gek achter de bus aanrennen en er op kloppen om hem weer te laten stoppen. Vervolgens snel de backpacks inladen en toen konden we echt weer weg. Het “voordeel” van dit ongeluk was dat onze semi-cama stoelen ineens omgetoverd waren in first-class stoelen! Geen problemen met slapen dus deze nachtbus.