We hadden na carnaval nog een paar dagen in het appartement om te genieten. Genieten van de lokatie: 500 meter van het bekende Copacabana strand. Genieten van de airco, want het is buiten snikheet. Maar bovenal genieten van je eigen appartementje, je eigen plekje – ook al is dat maar voor 10 dagen. Niemand anders naast onszelf met wie je rekening moet houden, heerlijk!

We zijn uiteraard naar het strand geweest, waar we een stoeltje met parasol konden huren. Heerlijk zon, zee, strand; echt zoals op de plaatjes van de reisbrochures! Op het strand liepen ook wat verkopers rond, maar die waren verbazingwekkend genoeg totaal niet opdringerig.

Voor een zonsondergang moet je echt naar óf de Sugar loaf, óf naar pedra de arpoador. Wij hebben voor dat laatste gekozen; gratis en schitterend uitzicht. Dit is een rotsformatie tussen de stranden van Copacabana en Ipanema. Helaas hadden we wel een bewolkte dag uitgekozen, maar je kan niet alles kiezen.
’s Avonds is er een “nightmarket” op de boulevard van Copacabana. Hier hebben we natuurlijk ook alle kraampjes afgestruind, waar we natuurlijk ons geld op zak hielden – waar moeten alle souvenirs in? Onze backpacks zijn al vol met onze eigen spullen…

Ook een stukje hardlopen langs het wereldberoemde strand kan niet ontbreken. Voor Harrie was t nog wel prima, maar zo’n strand is voor mij toch wel erg lang. Toch konden we nu ook dit afvinken van ons lijstje met “must see / do’s”.

Vrijdag hadden we onze was weggebracht naar een wasserij in de buurt. We zouden zaterdag de kleren op kunnen halen; maar er stonden nergens openingstijden en toen wij gingen kijken waren ze dicht. Zondag waren ze ook dicht. Helaas moesten we zondag uitchecken en gingen we naar een hostel wat meer in het centrum! Das balen..

Na het uitchecken gingen we naar ons nieuwe hostel. Niet naar degene van voor carnaval, maar een goedkopere er vlak bij. De entree zag er nog wel oke uit, maar de kamer stonk naar pis! Hier wil ik dus echt mn verjaardag maandag niet in vieren. We vroegen om een andere kamer, en die stonk gelukkig niet naar pis. We meldden wel gelijk dat we maar één nacht zouden blijven, en liepen gelijk naar t andere hostel. Gelukkig hadden ze nog plek voor ons, en konden we maandagochtend inchecken.

Tegen het einde van de maandagochtend zaten we in de bus naar het grote Jezus standbeeld. Dit leek ons wel een leuk verjaardagsuitje. Helaas kregen we geen voorrang in de rij cadeau, dus moesten we even wachten voordat we naar boven konden. Tenzij je met een taxi zou gaan, maar wij wilden de hele beleving met het treintje door een van de grootste nationale stadsparken erbij! In de tussentijd hebben we een lunch gescoord en vervolgens samen met de rest van de toeristen gewacht tot het één uur was.

Het ritje omhoog zelf was wel relaxt. Het was vooraf wel een gedrang bij de hekken om als eerste een plaats te hebben zodat je met iedereen bij elkaar kan zitten. Mensen met z’n tweeën gaan op een rijtje met drie stoelen zitten, en vader-moeder-zoontje moesten ieder apart zitten.. Je zou denken dat dit toch makkelijker zou moeten kunnen met genummerde stoelen? Gelukkig hadden Harrie en ik twee stoeltjes naast elkaar weten te bemachtigen. Onderweg moesten we een paar keer stoppen om de terugkerende treintjes langs te laten, want er is maar een enkel (gedeeld!) spoor voor zowel omhoog als omlaag. Eenmaal boven waren er nog een paar trappen die je op moest, maar er waren ook liften (gekscherend “voor de Amerikanen”). De roltrappen die er waren werden wel heel letterlijk opgevat door rolstoelgebruikers, want daar kun je blijkbaar met rolstoel en al op als je geen Amerikaan bent!

Boven hadden we een supermooi uitzicht over de stad. Ik heb de bordjes niet gevonden, maar blijkbaar mag je daar niet persoonlijk van genieten; de Braziliaanse toeristen willen je wegsturen als je geen camera in je hand hebt! Tjah..
Het beeld zelf is ook echt immens groot! Aan de achterkant van het beeld is zelfs een kapelletje gemaakt, erg bijzonder. Maar na alle herkenbare punten van de stad gelokaliseerd te hebben van bovenaf en het beeld op de foto te hebben gezet, besloten we toch weer naar beneden te gaan. Dit keer net iets minder dringerig en weer twee stoeltjes naast elkaar bemachtigd.

Bij terugkeer in het hostel hebben we even kunnen skypen met wat familie. Rond etenstijd vroegen we in het hostel waar we luxe uit eten konden gaan. Ze adviseerden een visrestaurant en zijn daar naartoe gegaan. Heerlijke vis met een fles witte wijn erbij! Onderweg terug naar het hostel hebben we nog wat taart gekocht zodat we in het hostel konden uitdelen. Heerlijke dag dus!

De dagen daarna moest Harrie weer uren achter de laptop doorbrengen om de rest van onze reis nog financieel uit te kunnen houden. Dat was dus een mooie gelegenheid voor mij om het geld dan maar bij voorbaat uit te gaan geven! Dinsdag lekker uitgeslapen en de was opgehaald in Copacabana. Die lag daar namelijk nog steeds bij de wasserette, die nu gelukkig wel open was.

Ik had in het hostel wat vrienden gemaakt, en woensdag gingen we met twee jongens naar het strand van Ipanema. Op het strand zagen we even later nog drie meiden uit het hostel, dus waren we gezellig met z’n zessen.
Die avond spraken we Bijan (uit Buenos Aires) via whatsapp en facebook. Hij wilde graag een “favela-toer” doen. Ik had niet zoveel ideeën erbij, maar anderen in het hostel hadden dat al gedaan en waren enthousiast. Ik besloot met Bijan mee te gaan, en vrijdag gingen we naar de “favela”. Dit zijn dus eigenlijk de achterstands- / sloppenwijken van Rio.

We werden opgepikt in Copacabana en gingen met een busje naar “Rocinha”. Onze gids sprak erg goed Engels, en hij vertelde al snel dat zijn moeder Amerikaanse was en zijn vader uit de (sloppen)wijk Rocinha kwam. Hij is opgegroeid in Rocinha, maar heeft later ook 15 jaar in Amerika gewoond. Rocinha beviel m stukken beter en is hij weer teruggekeerd – hoewel hij hier van weinig moet leven. Hij praatte vol trots over zijn wijk die vroeger geregeerd werd door de drugsbazen, maar toen veiliger was dan nu de politie de baas is. Niemand in die wijk is fan van de politie, dus iedereen negeert de aanwezigheid zoveel mogelijk.

Het is echt een gemeenschap waar iedereen op elkaar let en veel mensen elkaar kennen. Iedereen kennen lijkt een onmogelijke taak, want in deze “wijk” wonen +/- 250.000 mensen!
Tijdens de lunch heb ik Harrie maar een berichtje gestuurd dat ik niet zo vroeg thuis zou zijn als gepland! De gids was namelijk zo enthousiast, dat we bij elke kat moesten stilstaan zodat hij die kon knuffelen, maar we konden zo ook bij een kinderdagverblijf binnen kijken waar een Duits meisje vrijwilligerswerk deed. Het was dus wel een interessante toer waar je echt van binnenuit “een kijkje in de cultuur” krijgt.

Vrijdag besloot ik lekker een dagje in het hostel te blijven en wat te internetten, waardoor Harrie en ik weer samen konden lunchen zoals we nu al ruim acht maanden dagelijks aan gewend zijn. Zaterdag zouden we een transfer hebben naar “Ilha Grande” en kwam er een einde aan meer dan twee weken Rio.