In Punakaiki moesten de mensen die graag een “bone carving” (een houtsnijwerk, maar dan met bot i.p.v. hout!) wilden doen, al op tijd opstaan. Wij hadden daar geen interesse in, dus konden iets later opstaan. Toen we klaar waren voor vertrek, kregen we van een chagarijnige chauffeur te horen dat we een half uur moesten wachten. Toen ik dat doorgaf aan de rest van het huisje, was opeens iedereen chagarijnig.. En het regende ook nog, gezellig zo!

Gelukkig trokken de buien al gauw weg, zowel van de mensen al die uit de hemel. De liefhebbers konden nog een wandelingetje maken, de anderen moesten zich bij het hostel weten te vermaken. Wij kozen uiteraard voor de wandeling, wat weer schitterend was.

Rond de middag gingen we de mensen van het bone carving weer ophalen en op weg naar Franz Josef. We hadden al behoorlijke trek, dus gingen op tijd eten. We hadden nog wat spaghetti over van gister, lekker makkelijk. ’s Avonds was er in de bar een poolwedstrijdje georganiseerd, waarbij de winnaar een gratis bungyjump in Queenstown mocht doen. Harrie kwam niet in de buurt van de prijzen, maar had een deal gesloten met een van de anderen dat Harrie in zijn plaats zou mogen springen als hij won (hij wilde zelf niet). Helaas werd die jongen tweede, maar won Jessica!

In de ochtend waren we om half tien al op pad voor een dag wandelen – met uitzicht over de gletsjers waar Franz Josef om bekend staat. We deden de wandeling die volgens onze chauffeur Rob “makkelijk” zou zijn. Wij waren het niet met hem eens! Na 1300 meter (vanaf zeeniveau) omhoog geklauterd te hebben, hadden we – bijzonder genoeg – van groen naar wit gelopen; we kwamen namelijk op het punt waar sneeuw en ijs op de berg lag! Mooi om te zien, maar vervolgens hadden we op de top een mistig uitzicht!

Na een korte lunchbreak gingen we om 14:00u weer naar beneden, om voor het donker weer terug te zijn! Om zes uur liepen we het dorpje weer in, waar we gelijk het restaurant bij het hostel in gingen voor de welverdiende maaltijd! In die 8 uur hadden we er ruim 23 km op zitten, waarbij dus 1300 meter de hoogte in! Gelukkig waren we zo slim geweest om de sauna te reserveren voor half acht ’s avonds, dus daar hebben we heerlijk in ontspannen na de actieve dag!

Toen we de volgende ochtend weggingen, hadden we geen zin meer in nog veel meer wandelen! We stopten onderweg bij “Puzzle World”. We konden daar naar binnen, of in de tussentijd nog een wandeling maken. Wij hebben dus Puzzle World gezien. Dit was een heel leuk iets – een museum? We konden daar een kamer in waar de een erg groot lijkt, en de ander een dwerg (systeem is gebruikt voor Lord of the Rings). Ook was er een ruimte waar het water omhoog stroomt! De vloer lag namelijk niet waterpas..

Buiten was er een groot doolhof met trappen en bruggen. Het doel was om in alle vier de torens (4 hoeken) te komen. Ondanks het overzicht vanaf de bruggen liep je gekozen pad vaak dood. Na vier torens gevonden te hebben, was het nog een klus om de uitgang te vinden. Na 10 minuten pakte ik de nooduitgang naar de wc! Harrie is er later wel via de originele uitgang uitgekomen. Ondertussen kon ik de ouderwetse unisex wc gebruiken.. Voor de foto had ik m’n broek weer opgehesen!

Eind van de middag kwamen we aan in Wanaka. We kregen een kleine rondleiding door het dorpje in de bus, waar we nog getrakteerd werden op een aantal blote billen van mensen uit een andere bus. We hebben het dorpje verder niet meer bekeken. Die avond was er in het hostel ook “the battle of the busses”, waarbij de verschillende busorganisaties tegen elkaar streden. Ook daar zijn verschillende blote billen gesignaleerd, maar vooral van de chauffeurs…

De volgende ochtend zijn er bijna een aantal mensen vroeg opgestaan om de dolfijnen in het meer brood te voeren! Wij konden zelf nadenken, en geloofden natuurlijk niks van de praatjes van Rob, maar niet iedereen was zo scherp. Gelukkig werden die enkelingen door kamergenoten behoed voor deze misser. Kon niemand uitgelachen worden in de busrit naar Queenstown.