Pleunie en Harrie op wereldreis

In Santos gingen we met een taxi van het busstation naar de haven. Bij het uitstappen konden we gelijk de grote bagage afgeven, en de handbagage namen we mee. We konden meteen de boot op, maar we moesten een tas wel afgeven omdat er o.a. een mes en drank in zat. Ze hadden er wat moeite mee, maar uiteindelijk zouden ze ‘m naar “Housekeeping” sturen.

Wij waren eindelijk aan boord en besloten maar gelijk naar de kamer te gaan. We hadden de komende drie weken geen kamergenoten, geen gedeelde badkamer en de backpack kon voor het eerst in maanden eindelijk leeg omdat we kasten hadden. We liepen een rondje op het schip, maar wisten niet zo goed hoe te beginnen. Er zitten meer dan 3000 passagiers aan boord, en nog eens ruim 1000 man personeel. Heel veel verdiepingen met kamers dus!

Eerst maar eens naar het restaurant, want we hadden bericht gekregen dat we in de tweede dinerronde waren ingedeeld. Om 21:15u pas eten is ons toch een beetje te gek, maar het was geen probleem om te wisselen naar 18:45u. Er was een vaste tafelschikking, en wij zaten met twee Nederlandse mannen aan tafel die al 11 jaar in Spanje wonen. Gezellig dus, en elke avond a la carte diner met dezelfde obers.

Boven op dek 9, 10, 11 en 12 waren de buitendekken met de zwembaden en de ligbedjes. Op dek 9 was binnen een buffetrestaurant, waar we gelijk wat konden eten. Hier gingen we elke dag heen voor het ontbijt en de lunch. Op de derde verdieping was er een a la carte ontbijt en lunch, maar dat was zo onsuccesvol toen wij daar heen gingen, dat we het bij één keer proberen hebben gehouden! Bovendien kreeg je elke avond al een menukaart voor je neus, dus ja..

Er was zo veel lekker eten, dat we bijna te veel gingen eten. Niet zo gek dat al die doorgewinterde cruisegangers zo dik zijn! De hele dag door kun je blijven eten. We zaten al vrij snel vol, en wilden van het volle gevoel af. Gelukkig was er ook een gratis fitness aan boord, waar we dan ook regelmatig gebruik van hebben gemaakt.

Naast veel tijd in de fitness, hebben we ook de nodige uren in / aan de bar doorgebracht. We hadden een “all inclusive drankenpakket” aangeschaft, dus konden we onbeperkt drinken! Ook diverse cocktails zaten erbij in. Harrie begon de eerste paar dagen al enthousiast: “ik ga ze allemaal proberen!” Daarna werd er veel gewisseld tussen koffie (cappuccino, espresso), bier, wijn, crodino en niet te vergeten de koffie met baileys. Ook heeft hij geëxperimenteerd met cognac en gintonic. Ikzelf hield het vooral bij de “strawberry daiquiri”, met rum, limoensap en aardbeiensap. En natuurlijk colaatjes en af en toe een wijntje.

Aan de bar kun je nog wel eens leuke mensen ontmoeten. Waaronder ook het barpersoneel, dat is wat jonger dan de mensen aan de andere kant. De meeste gasten zitten ook helemaak niet te wachten op “nieuwe vrienden”, maar met een aantal mensen hebben we toch een “klik” gemaakt. Mensen zijn gauw onder de indruk van het feit dat we al tien maanden aan het reizen zijn, en zeg nou zelf: een cruise is ook wel een bijzondere manier van “transport” terug! We hebben een Schots echtpaar ontmoet die we regelmatig op dezelfde tijd en bij dezelfde bar spraken. Aan het einde nodigden ze ons ook uit om een keer bij hun in Schotland te komen, dan zou hij wel een golfcursus geven; hij bezit tenslotte zelf een golfbaan!

De meeste mensen aan boord zijn dus oud. We hoorden op een gegeven moment dat mensen een cruise nemen in de hoop daar te sterven, en dat we al een dooie aan boord hadden. Die blijft dan beneden in het mortuarium (aan boord ja!) liggen totdat ze in de laatste haven zijn aangekomen, terwijl zijn / haar familie zich boven in de bar en restaurants vol blijft proppen. Toch bijzonder!

Ook waren er tijdens de reis vier gala-avonden. Een welkomstgala, een gala met palmzondag, een Paas-gala, en een gala omdat Costa Cruises exact 65 jaar bestond. Er zit een hoop in onze magische backpacks, maar galakleding nou net niet. Ík kon in ieder geval nog een jurk aantrekken (met slippertjes i.p.v. hakken), maar Harrie kwam niet verder dan een casual blouse. Het zij dan maar zo!

Elke avond was er ook een show te zien. Acrobaten, een buikspreker en zelfs een energieke zang- en dansvoorstelling! Soms niet al te best, maar wij gingen er ook maar af en toe heen. We probeerden de shows te bezoeken die ons echt aangeraden waren, en dat loonde. Handig, contacten met het personeel!

Zo is er dus een hoop aan boord te zien, doen, en horen. Overdag ben je vaak aan land om een stad te bekijken. Zo zijn we in Brazilië nog gestopt in Rio de Janeiro, maar dat was voor ons al oude koek (tijd om te internetten). Vervolgens bekeken we Ilheus, Salvador de Bahía (ooit de hoofdstad, nu UNESCO-werelderfgoed), Maceio, Recife en Fortaleza. Maar die oversteek duurde vijf volle dagen, en dat was toch wel erg veel. Gelukkig zorgde het schip zelf voor de nodige afleiding: eerst een leuk toneelspel toen we de evenaar passeerden, maar vervolgens ook doordat Harrie ziek werd! Niet zeeziek, want we hadden een kalme zee, maar echte griep. Gelukkig was hij beter toen we “aan de overkant” in Las Palmas aankwamen.

Helaas werd het daarna mijn beurt om ziek te worden, zodat ik Funchal niet kon bekijken. Met een extra zeedag ertussen gaf dat mij genoeg tijd om te herstellen, zodat we samen wel de andere steden konden bekijken. Na Lissabon en Cádiz kwamen we door de straat van Gibraltar, zodat we Marokko van een afstandje konden zien. Nadat we die door waren en nog een hele dag hadden gevaren kwamen we 2 april aan in Barcelona, onze eindbestemming van de cruise.

Bij het uitchecken konden ze helaas bij “Housekeeping” onze afgegeven tas niet meer vinden. Ze konden niets voor ons doen, en dus moesten we het doen met een simpel papiertje waarop we onze spullen als vermist konden opgeven t.b.v. onze eigen reisverzekering. Einde verhaal. Dat was dus een behoorlijke domper na zo’n mooie reis. Het enige wat we kunnen doen is onze gedachten verzetten, en hopen dat we zullen genieten van nog een paar daagjes Barcelona en Madrid.