Copacabana ligt maar enkele uren van Puno vandaan, maar tussendoor moet je wel even de grens tussen Peru en Bolivia over. Bij de grensovergang wordt iedereen de bus uitgezet en moet je lopend oversteken. Nadat we onze exit stempels hadden gehaald in Peru en bij de immigratie in Bolivia stonden, begonnen ze daar ineens moeilijk te doen. Bleken we in Peru toch nog niet genoeg stempels gekregen te hebben, waardoor we weer terug moesten naar dat kantoortje. Gelukkig was het maar een paar minuten, maar erg vervelend. Eenmaal weer terug in Bolivia was alles wel in orde en kregen we een visum voor 30 dagen.

Terug in de bus werd er meegedeeld dat de bus niet verder zou rijden dan Copacabana i.v.m. een staking. Voor ons geen probleem, we zouden er daar sowieso uit. Eenmaal in Copacabana hadden we ons hotel ook snel gevonden, want het plaatsje is maar klein. Na het droppen van de spullen waren we met een kort wandelingetje ook al snel langs alle hotspots gelopen.

De volgende dag na wat uitslapen en internetten, wilden we even een wandeling maken langs het meer. Buiten viel ons al snel op dat er maar weinig mensen op straat waren en de paar mensen die rondliepen een klembord hadden ofzo. Niks van aantrekken en gewoon doorlopen dachten wij, totdat we na een half uurtje door de politie aangesproken werden wat we toch aan het doen waren. Of we niet wisten dat het verboden was. Naïef als wij waren, dachten we nog dat we op verboden grond aan het wandelen waren, maar uiteindelijk bleek er een volkstelling te zijn en moest iedereen binnen blijven tot dat klaar was. Wij dus snel weer naar het hotel en de rest van de dag maar een beetje geluierd. ’s Avonds was het officieel nog steeds niet mogelijk om naar buiten te gaan, maar we hadden erge honger. Dus via de schaduwen maar snel naar een open restaurantje geslopen en een hamburger gegeten.

De tweede dag in Copacabana hebben we uiteindelijk maar gebruikt om het stadje nog beter te bekijken en wat te winkelen en bedenken wat we de dag erna wilden doen, wanneer Harrie zijn verjaardag zou vieren.

Op Harrie’s verjaardag zijn we de dag uiteindelijk werd ingevuld met het beklimmen van een berg, gevolgd door veel Skypen met Nederland en een uitgebreide lunch. Na de lunch hebben we nog wat drankjes gedronken in de zon aan het titcaca meer. De middag werd afgesloten met een nieuwe beklimming van een andere berg voor de zonsondergang. ‘Avonds hebben we natuurlijk uitgebreid gedineerd om daarna gelijk naar bed te gaan (moe van de twee bergen die we beklommen hadden)…

Zaterdag was uiteindelijk de dag om door te reizen naar La Paz. Na het uitgebreide ontbijt in het hotel, zijn we binnen blijven relaxen tot het tijd was om naar de bus te gaan.