De busrit bracht ons van Yuanyang naar de grensovergang met Vietnam. Dat betekende in
ons geval dat alle Chinezen al uigestapt waren bij het busstation, maar wij nog 10 minuten
extra in de bus konden blijven zitten, om daadwerkelijk bij de grens afgeleverd werden. Wat
er tegenover deze luxe stond? Niks, behalve de mogelijkheid om bij een mannetje geld om te
wisselen. Die extra 100 yuan (dank aan het Canadeze echtpaar!) hadden we niet nodig gehad en
kregen daarvoor tonnen aan “dongs” terug. 1 euro staat ongeveer gelijk aan 25.000 Vietnamese
Dong, dus dat wordt veel goochelen met nullen komende tijd!

Om van China naar Vietnam te komen, moet je het water oversteken. Voor en na de brug
stonden de grensposten die het visum en de bagage controleerden. Aan de andere kant van het
water stonden er genoeg mannetjes die ons naar sapa wilden brengen. Wij gingen op zoek naar
een “public bus”, maar die was er niet.. Er gingen wel busjes heen en weer, dus besloten wij in
zo’n busje te stappen – vooraf betaald, anders krijg je later misschien gedoe. Achteraf misschien
minder praktisch geweest, want ze moesten hier en daar nog wat spullen (glaswerk, koelkast
etc.) ophalen om onderweg af te leveren. Daar gaan wij niet op zitten wachten! Wel dus..
Uiteindelijk kwamen we 30 km verder eindelijk in Sapa aan! Eerst maar geld pinnen en
treintickets regelen. Er was een boekingskantoortje die ons gelijk aan een nachttrein, een
wandeltocht en goedkoop hotel kon helpen!

’s Avonds hebben we gegeten – wat was dat opeens duur in Vietnam! – en over de markt
gelopen. De volgende ochtend gingen we op pad voor de hike (jawel, wandelschoenen!) naar de
minderheden. Bij het hotel stond een hele delegatie aan vrouwen te wachten, die ons groepje
begon te volgen. Wij snapten niet waar al die vrouwen voor waren. Meer begeleiders dan
toeristen!! Totdat we een stukje verder kwamen in de wandeling…

Hup, daar gaat nummer 1 onderuit! Al gauw volgen er meer die niet genoeg hadden aan de grip
van hun slippers. Over smalle paadjes, langs de rijstvelden, door de modderpoel en met mooie
oefeningen voor een bergbeklimming waren er de vrouwtjes die een helpende hand boden.
Soms waren er echt meerdere vrouwtjes nodig om 1 toerist overeind te houden!

Ook wij hadden zo nu en dan steun nodig, maar zijn wel overeind gebleven! Gelukkig had ik
op de markt in Sapa besloten om een stok te kopen, die ik halverwege uit mijn tas haalde: een
wereld van verschil! Maar zelfs dan was er nog steeds een risico tot uitglijden. Op een gegeven
moment kwamen we weer op een verharde weg, en niet veel later bij het restaurant voor de
lunch. Dáár kwam de aap uit de mouw: die vrouwen woonden in een minderheidsdorpje en
hadden spul te verkopen! Onder het mom van “I helped you, you now buy something from me”
werd er een beroep op je geweten gedaan.

Na de lunch gingen de vrouwen terug naar het dorp, en liepen we verder over een normaal pad.
We hebben heel mooie natuur gezien, wat shops bekeken en dorpjes doorkruist. Aan het eind
van de toer werden we weer terug naar de stad gebracht.

Terug in het hotel hadden we nog een klein half uurtje voordat we werden opgehaald en naar
het treinstation werden gebracht. Na het vervoer werden we ergens in een cafe/restaurant
gedropt, want er moest nog weer ergens een uur op gewacht worden. Ze hadden wifi en het
leken normale prijzen, dus vooruit.. we moesten toch ook ergens eten! Na nog meer wachten
konden we om half 9 ’s avonds de trein in, die een half uur later zou vertrekken. We gingen
maar snel slapen, want de rit duurde “maar” een uur of 8: onze dag zou rond 5 uur weer
beginnen!