Van Ilha Grande tot aan Paraty bleef het regenen. Paraty spreek je uit als “parra-TJIE”, waar we nogal wat moeite mee hadden; logischer voor ons leek het om het uit te spreken als “Par-RA-tie”..

We hadden op Ilha Grande geen hostel kunnen boeken voor ons verblijf in Paraty ivm het gebrekkige internet, dus stapten we bij een willekeurig hostel uit. Helaas was hier geen plaats meer, maar de eigenaar wees ons een ander hostel in de buurt. Hier waren de bedden slecht (doorgelegen matrassen) met een badkamer die niet op slot kon, maar het ontbijt daarentegen was zeer uitgebreid!

Toch gingen we de volgende morgen op zoek naar een nieuw onderkomen. We vonden een “pousada” waar we voor een klein beetje meer een privékamer hadden met badkamer ensuite, en het zag er leuk uit. De gastvrouw sprak echter alleen Portugees, maar zelfs daar leren we mee omgaan. We checken uit bij het hostel en zetten onze tassen in het nieuwe onderkomen. Hier was geen sprake van check-in, want ze hoefde geen namen, paspoorten, aanbetaling of gewenste aantal nachten weten: ze hoort het wel als we uitchecken!

Eerst maar even de Rabobank bellen, want we hadden de avond van tevoren gezien dat er een paar pintransacties waren afgeschreven die wij niet hadden uitgevoerd! Blijkbaar waren we geskimt in Rio. Eén telefoontje via Skype, de pas was geblokkeerd en 24 uur later hadden we het geld alweer vergoed gekregen.

We hebben een kaart van de stad gekregen en gingen de “highlights” van het koloniale UNESCO centrum bekijken. Van punt 1 liepen we naar punt 11. We begonnen bij een kerk met daarnaast een gebouw. Dit was vroeger een gevangenis, maar in de 20e eeuw zijn de mensen vervangen door boeken en is het een bibliotheek geworden. We liepen weer het straatje in, en kwamen bij een “cultureel centrum” waar ze één muur met drie schilderijen hadden. Aan het einde van de straat was een kerkje, om de hoek nog een kerk en er was een pleintje met nog een andere kerk. Aan de rand van de stad was nog een praktisch – maar niet mooi – postkantoor, en zo ben je alle nummertjes ongeveer langs geweest!

Het is een klein dorpje, maar wel een leuk dorpje. De auto’s zijn niet welkom in het historische dorpje, maar fietsen wel. Ik zou er met mijn goede fiets niet willen fietsen, want je krijgt geheid een slag in je wiel! Een volgende dag liepen we ook langs het strand naar nummer 12, het fort; “Forto Defensor”. Het fort zelf was er niet meer, je zag alleen nog een muurtje en een paar kannonnen staan. Maar bij het uitzicht hebben we een tijdje gezeten en ons verbaasd over alle mooie dingen in de wereld.

Op een ochtendje gingen we op zoek naar een nieuwe bikini. Genoeg winkeltjes, maar niet veel leuke kleuren en modellen. Een aantal bikini’s leek wel leuk, en dus aangepast. Ik had wel de “minst Braziliaanse” modellen uitgekozen, maar zelfs daar was er voor Europese maatstaven nog weinig stof bij de billen. Eentje leek wel leuk, maar die was er dan weer niet in mijn maat. Toen we het net opgaven, zagen we een bekend gezicht! Een Belgische jongen die we in het hostel in Rio hadden ontmoet, was nu ook in Paraty. We besloten een drankje te gaan doen in het bekendste café / restaurant van het dorp: Paraty 33. Hier was ook live-muziek, maar dat stond op de rekening ook als kostenpost erbij! Dit stond nergens vermeld, dus hebben we ook geen fooi gegeven (die er ook standaard voor 10% extra op stond).

Het heeft in de dagen dat wij er waren enorm veel geregend. En als het regent, regent het hard en veel! De straten stonden blank, maar dat stroomde later toch zo naar zee. Het probleem was dat wij ’s avonds graag wilden eten – en dat was nou net de lievelingstijd van de weersgoden! Een aantal keer hebben wij gerend en doken we de eerste de beste plek in om wat te kunnen eten. Een van de keren was een pizzaria, waar we een overheerlijke pizza met Parmaham en rucola hadden gegeten. Het beste was misschien toch nog wel dat er geen beestjes uit kropen..

Ook een aantal keer hebben we “helemaal” naar het oude centrum kunnen lopen. We hadden al eerder gezien dat vis met banaan en kokos typisch Paraty was, dus wilde Harrie dat graag proberen. Ik hou niet zo van kokos, maar wilde best “mee-proberen”. Helaas hadden ze dat weer net niet in het restaurant waar wij in waren gegaan. Toch hebben we een ander typisch Paratiaans gerecht gegeten, wat heerlijk was!

Zondagmiddag zouden we met de bus naar Ubatuba gaan. Voor die tijd wilden we eigenlijk nog “de gouden route” vlakbij Paraty bekijken, maar de tours waren voor de komende dagen volgeboekt. Je moet daar verplicht met gids heen, dus op eigen gelegenheid was geen optie. Dan maar niet!
Ondanks de regen hebben we het prima naar ons zin gehad in Paraty. En we klagen ook niet, want de laatste keer regen was een paar weken terug in Foz do Iguacu, en de voorlaatste keer nog langer terug! Nu wel hopen op wat beter weer in Ubatuba, want daar hebben ze niet veel meer dan strand..