Valparaíso [valpara’iso] is een havenplaats in het westen van Chili. In 2003 is deze plaats door Unesco uitgeroepen tot werelderfgoed. Toen wij eenmaal besloten hadden om vanuit Mendoza toch even over te steken naar Chili, konden we dit moeilijk overslaan. Op maar 1,5u busreizen van Santiago en zelfs met een directe bestemming vanuit Mendoza was het prima op te nemen in onze route.

Net zoals onze vorige passage van de grens tussen Chili en Argentinië, was het niet mogelijk om een nachtbus te nemen. De grens is namelijk niet 24u per dag open, dus vertrokken we om half 10 ’s morgens voor de ongeveer 8 uur durende bustocht naar Valparaíso. Het eerste stuk van de bus route ging langs het stuk waar we ook met de tour naar de Aconcagua waren geweest. Vlak daarna naderden we de grens en tot onze schrik zagen we een ongelofelijk lange rij staan! In Nederland zou je aan een file denken, maar hier is het echt een WACHTrij. Twee uur laten waren we nog een meter opgeschoven.. Na nog langer wachten, waren we uiteindelijk om ongeveer 16u aan de beurt en 2 uur later had heel de bus de benodigde stempels. Blijkbaar doen ze sommige dingen dan toch weer wel efficiënt, want in de tussentijd hebben ze blijkbaar onze bagage gecontroleerd. We konden namelijk gelijk weer instappen en verder rijden. Uiteindelijk was onze aankomsttijd in Valparaiso rond half 11 ’s avonds. Vijf uur later dan gepland!

Om niet nog meer vertraging op te lopen, besloten we een taxi te nemen naar het hostel. In het hostel aangekomen, hadden we ook aardige honger en hebben we even snel de pasta gemaakt die we eigenlijk altijd bij ons hebben. Raar genoeg word je van een dergelijk lange dag in de bus ook aardig moe en ondanks dat de mensen in het hostel vroegen of we mee op stap gingen, besloten we toch maar naar bed te gaan. Dat de anderen wel op stap zijn gegaan hebben we geweten! Om 4u ’s morgens kwam er een jongen met een hoop kabaal de slaapzaal in en tot overmaat van ramp begon een uur later het alarm op zijn telefoon te piepen. Deze zette hij met zijn zatte hoofd iedere keer na een paar minuten op snooze, zodat nu de hele zaal wakker was. Pleunie, die er recht boven sliep, heeft na vier pogingen om het hem netjes te vragen de hostel eigenaar er maar bij gehaald. Deze heeft hem uit bed geschopt, ergens anders laten slapen en toen ie weer nuchter was helemaal het hostel uitgeschopt.

De volgende dag hebben we wat gepraat met wat Argentijnen die ook in het hostel zaten en ze hebben Pleunie een kaartspel geleerd genaamd: Truco. Voor de middag hadden we een gratis stads-wandel-toer (o.b.v. fooien) op de planning staan. Hier gingen ook de Argentijnen naar toe, dus dat kwam mooi uit. De toer werd gegeven door een Amerikaans meisje en was erg leuk en interessant. Voordat het Panamakanaal werd geopend was het blijkbaar een belangrijke havenstad en sindsdien is het erg in verval geraakt. Nog nooit bij stilgestaan wat zo’n kanaal voor impact kan hebben! Ook kregen we tijdens de toer wat leuke restaurantjes aangewezen en hier zijn we naderhand iets gaan drinken met een koppel uit London. Uiteindelijk zijn we hier halverwege de avond vertrokken omdat we honger kregen, zo gezellig was het.

De volgende dag (na gelukkig een normale, rustige nacht) hebben we weer rustig aan gedaan in de ochtend. ’s Middags wilden we een boottocht door de “haven” (het stelt nu niet zoveel meer voor) gaan maken die was aanbevolen tijdens de wandeling. Met de tip “Kies een volle boot, anders moet je een uur wachten; ze vertrekken pas als ze helemaal vol zijn” kozen we de volste boot en inderdaad vertrokken we al na een paar minuten. Het was erg leuk om Valparaíso ook vanaf het water te zien, dit gaf je een goed zicht op de heuvels waarop het is gebouwd. Daarom hebben ze in de stad ook iets van 25 liften (zie de Spaanse wiki) gebouwd (waarvan er nog 7 werken), zodat de voetgangers niet altijd omhoog hoeven te lopen. Ook kwamen we langs oude schepen waarin nu wat zeeleeuwen leefden. Ook iets wat je niet verwacht!

Na het boottochtje hebben we zelf nog wat rondgelopen door de winkelstraat en hebben we avondeten gekocht om te koken in het hostel. De volgende ochtend zouden we doorreizen naar Santiago. Na het uitchecken hadden we al vlot een busje welke langs het busstation zou komen. Na ene tijdje werd en echter rustiger en rustiger op straat en aangezien het rond stations meestal wel druk is vroegen wij ons af of het wel goed ging. Navraag bleek dat we allang het busstation voorbij waren! Dus toen maar snel uitgestapt en de bus weer de andere kant op genomen. Hierin troffen we een in Denemarken woonachtige Chileen die ons wel zou waarschuwen als we bij het busstation waren. Daarna raakten we echter zo in gesprek dat ie dit blijkbaar volledig vergat, maar gelukkig attendeerde iemand anders ons erop dat we er uit moesten! We hadden nog geen buskaartje gekocht naar Santiago, want toen we zo laat aankwamen was dit niet meer mogelijk. En in het hostel hadden ze verteld dat er tientallen bussen die kant op gaan dus dat het ook helemaal niet nodig was om er een vooraf te kopen. Dit bleek allemaal waar, want we konden een kaartje kopen voor een bus die 5 minuten later zou vertrekken. En deze was ook nog eens voor maar 25% bezet ofzo. Zo hadden we lekker alle ruimte voor alle bagage die we ondertussen meeslepen na ruim 7 maanden reizen!